Yanan ateş

Çok garip bir durum ile karşı karşıyayım: yazmak istiyor canım. Bu güne dek farklı şeyler istediğim olmuştur. Koşmak, yemek, uyumak, dans etmek gibi. Ama hiç yazmak istediğimi hatırlamıyorum. Yarım saattir elimde kalemim ile bir şeyler yazma arzusu ile yanıyorum sanki. Bulmaca çözmeyi denedim, yazmak istediğimin boş kelimeler olmadığını anladım. Sonra bulunduğum kısıtlı alan içinde medya arayışı başladı.

Şu an bulduğum bu kağıt bittiğinde, duyacağım hissleri tahmin edemiyorum. Söyleyecek, yazacak onca şey geçiyor aklımdan: içimde hissettiğim nefes, bir bütünün parçası olmak, olamamak... tarifi zor, henüz tanımadığım bir heyecan ile kalem kağıt üzerinde kayıyor. Tükenmezimin mürekkebi ile damarlarımda akan kan yarışıyor sanki.


Dün gittiğim toplantı mı aklımda kalan, sonrasında konuştuğum kararsız, isteksiz gencecik zihin mi beni üzen, akabinde bulunamadığım sofra mı imrendiğim, yoksa şu anda bulunduğum yolculuk mu beni böylesi coşturan tartamıyorum.

Dün tanıdık, dost yüzler ile hoş geçen bir seminere katıldım. Social Media Week'in bir parçası olarak iki konuşmacıyı dinleyecektim. Mekana girmeden az evvel gelen telefon bana "ne sosyali, ne medyası?" diye sordu. Evet? Ne sosyali, ne medyası? Neresindeyim bu işin? Oldum mu? Yoksa binlerce "wannabe" ve "möchtegern"lerden birimiyim? Tuttuğum 3 blog, katıldığım bir kaç etkinlik var ama tam olarak neresindeyim bu SoMe'nin? Cevabını bilmek istemediğim bir soru bu.

İnsan karşısındakini kendi gibi bilir ya? Dün konuştuğum genç kız ile de öyle konuştum. 20'li yaşlarımda hissettiğim heyecan dolu duygularım ile nasıl iş buldum, nasıl çalıştım, tutunmak için neler yaptım, eğitimsizliğimin açığını nasıl kapattım... ben anlattıkça içim kabarıyor, daha çok anlatmak istiyordum. Oysa gelen yanıt hep aynı iki notayı çalıyordu sanki: Bilmiyorum, istemiyorum.
Anne olarak yeniden karar verdim: "adam olacak çocuk okumasa da olur" Şu anda kızın okuduğu fakat sevmediği bir sektörün derdi bana düştü, yazdırıyor!

Tanıdıkların bulunduğu bir sofranın fotoğrafını gördüğümde ise kabuğumdan çıkıp, yanlarında olmak, birlikte kadeh kaldırmak, ortada dönen muhabbette kahkahalar atmak istedim. Üzerine ummadık birinden "Burada sen eksiksin" sözü ise beni iyice yaraladı. Çok istediğim halde gidememenin kalıbına sıkışmışlığın sıkıntısı da yazdırıyor olabilir bana bu satırları.

Roma üzerinde alçalırken, 10 yıl evvel bir kez daha geldiğimi anımsıyorum. Hayatımın o döneminde bekar ve ağır bir süreci atlatmak üzere çıkmıştım bu yolculuğa. Öyle ki hava şartları ve uçağımızın yaşı nedeniyle havada yaşadığımız sarsıntılarda "şu an düşse, bitse bu eziyet" diye düşündüğümü hatırlıyorum. Bugün uçuşumuz çok güneşli ve konforlu olmasına rağmen nedir bana soluksuzca yazı yazdıran?

Normalde hiç dikkatimi çekmeyecek şeyler birden ilgimin odağı oldu. Beni yeniledi. Heyecanlandırdı. Bir an durup düşünürsem bu heyecanı hak ettmediğime kanaat getireceğim. Çevremdeki insanların böylesi dorukları yaşamadıklarından, bana özel, bana güzel bu duygu durumlarını paylaşmaya cesaretim yok.

Kendi içime dönmek, kendi nefesimi içimde hissetmek istiyorum. Şarjı bitmiş bir pil misali dolduruyorum kendimi... içimdeki nefesten besleniyorum. Gıdaya ihtiyaç duymadan müzik dinliyor, etrafa bakıyor, nefesimi dinliyorum. Bu anlar hiç bitmese diyorum.
Uçağımız inmek üzereyken ilhamın da irtifamız gibi alçalıp alçalmayacağını merak ediyorum. Elimde bulunan iki kağıt torbaya sıkı sıkı sarılacağım. İçimdeki kalabalığı yeniden boşaltmak istersem diye.

Beni BEN yapan imkansızlık tanımamamdır: kusmuk torbasına yazmayı gerektirse bile.

(10.02.2011 tarihinde kaleme alınmıştır)

Maskenin ardında

Çevremde insan sarrafı olanlar, olduklarını iddia edenler var. Belki bu kelimeleri kullanmazlar ama hal ve tavırlarından bellidir öyle oldukları, olma ihtimallerinin yüksek olduğu anlaşılır. Hiç tartışmam... olabilirler.

Ben değilim. Ben direkt olumsuz etkilenmediğim her insana bir, üç, beş... belki onbeş şans daha verebilirim. Öğrenemem itilip kakılmaktan. Bir tokat yetmez, bir yumruk ve tekme de yemem gerekir belki de... Çevremde sorup soruştururum bazen... X hakkında düşüncelerin nedir diye. Kendi önsezilerime inanmam.

Halbuki güven duymak isterim çevreme. Düştüğümde elimden tutacaklarına inanırım. Ne de olsa ben onlar için ne yapmaya hazırsam, onlar da benim için yaparlar değil mi? Parmak uçlarımdan kelimeler dökülürken bile ne kadar naif olduğumu düşünüyorum.

Karşımda gördüğüme inanmak istiyorum. Kapı boyutlarında bir adamın güçlü, kuvvetli olduğuna - güzel, güler yüzlü bir hanımın cana yakın, dostcanlısı olduğuna inanıyorum. Gördüğüm odur çünkü. İnsansarrafı olan biri gördüklerinden çok görmediklerine bakar. Oradan tanır kişileri. Bu da kanımca büyük meziyettir.

Bende böylesi bir yetenek olmadığından, insanların gözlerinin içine bakmayı yeğlerim. Bazen bir an için gündelik maskelerinin arkasını görebilmek umuduyla. Nadiren başarılı olabiliyorum. Bir bakmışım o çok sert kabuğun ardında içi yumuşacık, sevilesi birisi çıkıyor karşıma... Günün o anlarını kovalar buluyorum kendimi.

Beni BEN yapan, maskenin ardını görebildiğim o anlara tutunmamdır.

Kışgüneşinin yarattığı Bahar etkisi

Evine çok yakın mesafede bir okula gitme şansı var kızımın... kendisi farkında olmasa da, ömür boyu uzak mesafelerdeki okullara gitmeye çalışan annesi bu durumun keyfini çıkartıyor.

Sabah erken saatte yapılan 20-30 dk'lık zaruri yürüyüş, güne enerji dolu başlamama neden oluyor. Konum buydu aslında... kendimi ne kadar mutlu ve enerjik hissettiğim... böylesi zamanlarda beni BEN yapanın kulaklıkları takıp, yüksek sesle müzik dinlemem olduğu idi...

Son yazımı okuyana kadar. Çok değil, daha bir hafta evvel üzerimde gezen karabuluttan bahsetmişim. Bu durumun başka zamanlardan farklı olduğunu, sanki içimden dışarı çıkması gereken bir enerjinin sıkıştığını hissetmişim.

Kış ortasında açan güneş, küvöz etkisi gösterdi sanki. Kilometrelerce yolu bir nefeste yürüyebilir, 3 günü bir anda yaşayabilirim. Değişmeyen beni BEN yapanlarım:

Kulağımda yüksek sesli tempolu müzik ve yüzümde kendimi çok iyi tanıyor olmanın mutlu tebessümü.

Yazasım var yeniden

"Ey sevgili günlük..." dercesine oturuyorum ekranın başında. Duygularımı yazmak, içimde oluşan karabulutları eritmek için kelimelerimi kullanmak istiyorum.

Geriye dönüp, yazdıklarıma bakıyor, aslında bu duyguların geçmişte oluşan karanlıklardan başka olduğunu anlıyorum. Gözlerim bir şeyler arıyor: geçen gün markette fark etmiş olabilirim. Sanki bir süredir internetin satır aralarına farklı bakar gibiyim...
Söylesem olmaz, sussam içimde kalmaz.

Bir fırsat, bir çıkış noktası, oluşan basıncı serbest bırakacak bir açıklık arıyorum sanki. Gözümü açtığımda bambaşka olsun istiyorum bazı şeyler - emek vermek, çalışmak, uğruna vakit harcamak durumumda imkansız gibi görünüyor.

Beni BEN yapan içimdeki enerjiyi bazen yönetememem.