Haziran 2009da kaybettim kendimi...Ara ara bırakıyorum, kaybolmuş kalayım... nasılsa bulurum yolumu diye. Olmuyor. Ha gayret toparlanayım istiyorum... yine olmuyor.
Akıntıda sürükleniyorum bir süre, duygusuz, amaçsız, çoğunluk nereye çekerse...
Gözümü açıyor, ufukta bir ışık görüyor, ışığa doğru bir kaç adım, iki kulaç... derken akıntıya karşı yok oluyormuşcasına...
Böyle durum ve zamanlarda - belki bebek gibi emeklemek, biraz bırakmak en iyisi... günü değil, saati bile değil... sadece o anı değerlendirmek ve o anda yaşanan başarıya tutunmak.
Anlar toplandıkca... dakikaları, saatleri, günleri doldurmaya başlayacaklar...