"Ey sevgili günlük..." dercesine oturuyorum ekranın başında. Duygularımı yazmak, içimde oluşan karabulutları eritmek için kelimelerimi kullanmak istiyorum.
Geriye dönüp, yazdıklarıma bakıyor, aslında bu duyguların geçmişte oluşan karanlıklardan başka olduğunu anlıyorum. Gözlerim bir şeyler arıyor: geçen gün markette fark etmiş olabilirim. Sanki bir süredir internetin satır aralarına farklı bakar gibiyim...
Söylesem olmaz, sussam içimde kalmaz.
Bir fırsat, bir çıkış noktası, oluşan basıncı serbest bırakacak bir açıklık arıyorum sanki. Gözümü açtığımda bambaşka olsun istiyorum bazı şeyler - emek vermek, çalışmak, uğruna vakit harcamak durumumda imkansız gibi görünüyor.
Beni BEN yapan içimdeki enerjiyi bazen yönetememem.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder