... ilk haberi aldığında boğazın düğümlenir. Bir süredir hissetmişsindir iyi gitmeyenleri. "Kovuldun" da demezler aslında.
Bugün bir üstadımızın yazdığı yazı beni düşündürdü... Tüm çalıştığım kurum ve kuruluşları sayamayacağım (yoksa kovulduklarımı mı demeliydim?) ama bazı örnekler, dikkatimi çekeni ifade edecektir.
Yıllar evvel animatörlük yaptım. Bir sezonluk. Sezon bittiğinde, İstanbul'a dönecektim ve işim olmayacaktı ama yıllar sonra evleneceğim kişi ile tanışmış ve hemen ardından herkesin çalışmayı arzuladığı bir şirkette işe alınmıştım.
Bir başka şirkette müdürüm doğum iznindeyken, yerine vekaleten bakan genel müdür yardımcısı, beni kapıya koymaya karar verdiğinin ertesinde bugün 5.5 yaşında olan Pamuk Prensesim dünyaya geldi.
Son çalıştığım uluslararası kuruluş, ben işe başladıktan 2-3 ay sonra, İstanbul Merkezini kapatmaya karar verince, ben blog yazmaya başladım.
Beni BEN yapan, süreçlerde yaşadığım üzüntülere yıllar sonra baktığımda, aslında o kadar da mutsuz olmadığımı anlamamdır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder